Het belang van staatssteun in de energiesector nam de laatste jaren sterk toe. Europese lidstaten hebben uiteenlopende steunregelingen ontwikkeld om te evolueren van een klassiek energiesysteem met gecentraliseerde productie op basis van fossiele en nucleaire brandstoffen naar een gedecentraliseerd systeem gesteund op hernieuwbare energie.
Onze bijdrage in het jaarboek geeft in de eerste plaats een overzicht van het toepasselijke Europese rechtskader inzake hernieuwbare energie en van de recente evoluties van staatssteun in de energiesector. Vervolgens worden de drie steunregelingen die door België in 2018 zijn aangemeld bij de Commissie doorgelicht. Het betreft de regeling inzake de federale strategische reserve, de regeling betreffende de Vlaamse groenestroom- en warmtekrachtcertificaten en de individuele steunmaatregelen voor de offshore windparken Mermaid, Seastar en Northwester2.
Tot slot wordt het arrest van het Gerecht in de zaak Hinkley Point C besproken. In dit arrest oordeelde het Gerecht dat de lidstaten het recht hebben om hun energiemix zelf te bepalen. De keuze van het Verenigd Koninkrijk om steun toe te kennen teneinde kernenergie te bevorderen kan volgens het Gerecht dan ook niet ter discussie kan worden gesteld, en dit niettegenstaande het feit dat dit negatieve gevolgen kan teweegbrengen voor de producenten van hernieuwbare energie. Meer zelfs, het Gerecht oordeelde dat de Commissie bij het bepalen van de negatieve gevolgen van de betrokken maatregelen geen rekening hoefde te houden met de mate waarin de betrokken steunmaatregelen nadelig zijn voor de verwezenlijking van het beginsel van de bescherming van het milieu en het duurzaamheidsbeginsel.